Recuperamos as gravacións perdidas de Diálogos 3 (Radio 3).

Teño o pracer de presentar un novo blog temático adicado ao mítico programa de Radio 3 (RNE) Diálogos 3. As gravacións rexistradas orixinalmente en cinta casete, recuperadas do meu arquivo sonoro, serán dixitalizadas e acompañdas dunha pequena entrada introdutoria. A meirande parte dos contidos foron emitidos nos primeiros anos noventa e presentadas polo director do espazo, Ramón Trecet. Noutros casos están presentadas por Lara López. A característica fundamental destas gravacións é que se trata de especiais de fin de semana (durante un tempo Dialogos 3 emitíuse, ademáis, en fin de semana) onde Ramón e Lara programaban especiais de discos que se radiaban na súa integridade, biografías de artistas, monográficos de selos discográficos, estilos, etc.

Enlace do novo blog temático: http://dialogos3radio3.blogspot.com

Agardo que gostedes.

André C. Pastor, pequeno monstro (1/04/2016)

Diálogos 3 - especial audición de Nightwatch (Paul Halley) - emisión primeiros 90´s

Unha nova gravación, dixitalizada do meu arquivo sonoro, dun dos programas de Diálogos 3 (Radio 3), conducido por Ramón Trecet. Inda que non a teño documentada temporalmente, pola súa temática especial, debeu ser emitida nos primeiros 90. O programa non está completo e comeza coa segunda das pezas, dentro da audición do primeiro traballo de Paul Halley (Nightwatch, 1982) orixinalmente autoeditado polo autor en cinta casete e vinilo. No ano 1998 foi reeditado en disco compacto, coa portada que acompaña esta entrada. En calquer caso, na gravación deste Diálogos 3, disfrutaredes de case 22 min. do estupendo son do grande órgano da Catedral St. John the Divine (New York), interpretado por Halley e, como non, dos comentarios de Trecet.

Paul Halley naceu en Inglaterra en 1952 e cantou no coro da St. Matthew´s Church (Ottawa), cando a súa familia emigrou alí. Ao 16 anos, coma alumno do Real Conservatorio de Toronto, acada unha beca para especializarse en órgano no Trinity College de Cambridge. Entre os anos 1977 e 1989 exerce coma organista e mestre de capela da Catedral San John the Divine, colaborando co Paul Winter Consort na composición da Misa Gaia. Xa coma integrante e compositor do Consort, acada cinco premios Grammy. En 1999 abandona a formación de Paul Winter para comezar unha carreira en solitario. Na actualidade toca o órgano e canta na Capella Regalis Men e no coro de nenos King´s Chorus, ademáis de dirixir o King´s College Chapel Choir en Halifax, Nova Scotia (fonte: wikipedia).

A discografía de Paul Halley, como solista ao órgano e piano, mesmo sendo parte do Paul Winter Consort, é o seguinte: "Nightwatch" (1982), "Pianosong" (1986), "New Friend" (1986) con Eugene Friesen, "Whales Alive" (1987) con Paul Winter e Leonard Ninmoy, "Angel on a Stone Wall" (1991), 2Sound Over All Waters" (1998) con Theresa Thomason e, até a data, "Triptych" (2000).

En Nightwatch. a obra que recorre esta edición especial de Diálogos 3, reflicte aspectos cambiantes da noite, dende o fin da tarde até o mencer. A súa meditación improvisada execútaa dende o grande órgano da St. John de Divine, no transcorrer de cinco noites de gravación. A obra está divida en cinco partes: "Sunset/Dusk", "MoonDance", "Nocturne", "Nightwatch" e "Dawn/Sunrise". Máis información de como se desenvolve cada unha das partes, aquí.

Nota: libre difusión coa indicación da fonte e enlace blog: arquivo Pequeno Monstro (http://offmental.blogspot.com). Grazas.

Diálogos 3 - entrevista a Luis Delgado nos `Encuentros de Nueva Música´ de Sevilla (24/10/1989)

Luis Delgado

Restacamos estoutra edición histórica de Diálogos 3 (Radio 3-RNE) concucida por Ramón Trecet e realizada o 24 de outubro de 1989.

No transcurso do programa Ramón conversa con Luis Delgado nas horas previas ao seu concerto dentro do festival `Encuentros de Nueva Música´ de Sevilla, un clásico daqueles anos. O Teatro Lope de Vega sería o marco daquel evento, tras unha complicada montaxe técnica para o directo de `Alquibla´, serie documental dirixida por Rafael Carratalá con guión de Juan Goytisolo que divulga cultura árabe, e que naquela altura emitía TVE. Naquel concerto de Sevilla, acompañando a Luis Delgado no cenario, estiveron: Begoña Olavide, Cuco Pérez, Javier Bergia e Carlos Paniagua (da saga Paniagua). Neste enlace podes ler unha crónica do acontecido.

Os diálogos que teñen lugar durante o programa entre Trecet, Luis Delgado e ouvintes,  poñen de manifesto a pouca importancia coa que no seu programa trataba Trecet a músicos como Luis Delgado e iniciativas tan interesantes como o selo estatal `El Cometa de Madrid´ (La Orquesta de las Nubes, Patricia Escudero, Enrique Mateu, Macias, Ishinohana, Mecánica Popular, Luis Paniagua...). Hoxendía as referencias de `El Cometa´ son moi valoradas e procuradas por coleccionistas de todo o mundo. 

O certo é que, transcorridos 28 anos da emisión deste espazo, Luis Delgado segue a ser un dos músicos máis interesantes que teñan xurdido no Estado español. Integrante ou fundador de bandas coma Imán Califato Independiente, rock sinfónico; de formacións de música antiga (das tres culturas) coma Atrium Musicae, Música Antigua, Ibn Baya, Cálamus ou Babia; de floc coma La Musgaña; de corte experimental coma Mecánica Popular, Ishinohana... sen esquecer as súas aventuras en solitario (Vathek). Ademáis, Luis Delgado é produtor e asesor musical para Planetarios, compositor de bandas sonoras para filmes, documentarios, teatro, ballet, e posuidor dunha das máis completas coleccións de instrumentos que poden verse no seu propio museu, o `Museo de la Música, Colección Luis Delgado´ na localidade vallisoletana de Urueña.

Disfrutade da interesante gravación...

Libre difusión, con indicación de fonte documentaria (Pequeno Monstro) e deste bog (Off Mental).

Outras referencias a Luis Delgado neste blog: aquí.
Outros Diálogos 3 rescatados polo Pequeno Monstro: aquí

Diálogos 3 - Especial ASTOR PIAZZOLLA (emisión primeiros 90´s, Radio 3-RNE)

Astor Piazzolla

Novo especial da serie Diálogos 3 (Radio 3-RNE). Nesta ocasión, cun monográfico adicado ao bandoneonista e compositor arxentino ASTOR PIAZZOLLA (Mar del Plata, 11 de marzo de 1921 - Bos Aires, 4 de xullo de 1992), un dos músicos máis destacados do século XX.

A fonte sonora é unha vella cita de casete do arquivo sonoro do `Pequeno Monstro´, sendo este programa, até o momento, inédito na rede. Estes programas especiais, monográficos de artistas, estilos e selos, foron emitidos orixinalmente nas sesións especiais de Diálogos 3 que se emitían os sábados e os domingos nos primeiros anos 90´s. en Radio 3 -RNE.

As verbas coas que o condutor do espazo, Ramón Trecet, introduce este especial, son as seguintes:

"Braman desde sus cuevas cadenciosos y brutales. El holandés sueña. La nostalgia hace estragos en el rostro de ese contramaestre silencioso que imagina naufragios adentro de botellas y que cuando los lobos gritan, responde. Pantaleón Piazolla, también llamado el holandés o el contramaestre, aspiró profundo el aire salado de la playa y caminó entre olladas de chupines. Saludó a uno de los pescadores con la mano, a otro apenas levantando la ceja, a un tercero con la sonrisa leve, y se ató la red a la cintura para internarse en el mar más allá de los rompientes. Un mechón de pelo rubio asomaba bajo su sombrero de paja. Era corpulento, los pies grandes y huesudos, las manos como mapas. Y ese estilo marinero de caminar pisando duro buscando tierra firme, meciendo el cuerpo. Había sido marinero y pescador desde los quince años, aunque ahora solo le quedaban las huellas de las sogas en las palmas de las manos y una profunda cicatriz en la mandíbula. El viento le torció la mirada. Recordó el cielo de Traini, tal y como lo había visto el día de su partida, más ancho y más azul a medida que se alejaba de la costa italiana. Fue probablemente un jueves. Era un hombre de memoria pudorosa, como casi todos los marinos, pero todos los jueves de julio, como ese jueves de lobos y de tristeza, Pantaleón (Piazolla) buscaba el mar y perdía el tiempo recordando… la muchacha griega de aquel puerto tan azul, las tempestades, los amigos, su pequeño barco, Altibarán, hundido en el Mediterráneo..."

O quinteto de Astor Piazzolla:
Pablo Sivler, piano.

Oscar López Ruiz, guitarra.

Héctor Console, contrabaixo.

Fernando Suárez Pan, violino.

Astor Piazzolla, bandoneón.

Ficades co documento sonoro...

Prégase a mención da fonte sonora (arquivo do `Pequeno Monstro´) e deste blog (http://offmental.blogspot.com), canto a libre difusión deste contido noutros espazos da rede. Obrigado.

Diálogos 3 (Radio 3-RNE). Concerto de DAVID LANZ no Auditorio de Palma de Mallorca (16/05/1992).

David Lanz

Atendendo unha petición dun seguidor desta serie de programas, aquí temos este novo rexistro que responde ao concerto, dentro da súa primeira xira polo Estado español, do pianista estadounidense David Lanz (Seattle-Washington, 1950). O concerto celebrouse no Auditorio de Palma de Mallorca o 16 de maio de 1992 e foi emitido naquel tempo por Diálogos 3 (Radio 3-RNE).

A totalidade da gravación do concerto remata cara o minuto 00:56:39 do rexistro sonoro. A primeira parte do concerto finaliza coa coñecida composición Cristofori´s Dream. O album homónimo a referida peza, editado en 1988, está adicado Bartolomeo Cristofori di Francisco (Padua-Italia, 1655-1731), experto construtor de clavicordios e considerado o inventor do piano. O álbum Cristofori´s Dream estivo 27 semanas consecutivas coma nº 1 da lista de "nuevas músicas" da revista Billboard, lexendaria revista estadounidense especializada na industria musical. No ano 1988 a refereida revista inclúe por vez primeira unha lista reservada as "novas músicas" (New Age, Adult Contemporary Music...).

Ao final do rexistro que vos oferezo, finalizado o concerto, engadín un pequeno corte doutro Diálogos 3 daqueles días, donde Ramón Trecet comenta con máis calma a obra e figura do músico e compositor David Lanz.

Dende o o meu ponto de vista, non é axeitado considerar a música de David Lanz coma "nova", xa que a súa creación responde aos cánones convencionais. Non hai experimentación, procura de novos camiños e, polo tanto, non é "nova". Ao tempo, a súa compararanza con outros músicos da estética "new age", coma Steven Halpern (un dos pioneiros do estilo) non me parecen acertada. Nada teñen que ver as músicas que executan ambos autores, Halpern e Lanz. En resumidas contas, o que ides ouvir é música romántica contemporánea (esquecédevos do conceito académico) executada ao piano, sinxela e moi inspirada... nada máis e nada menos. A disfrutar.

Libre difusión, mais mencionar a fonte sonora e este blog. Grazas:
- Fonte; Aquivo sonoro do Pequeno Monstro. Blog: http://offmental.blogspot.com

Diálogos 3 (Radio 3-RNE) - Especial álbum Sòlas, TALITHA MACKENZIE.

Talitha MacKenzie

Rescatado dunha vella cita de casete da miña sonoteca, edición especial de Diálogos 3, apresentado por Ramón Trecet, adicado a analisar o álbum Sòlas de TALITHA MACKENZIE publicado no ano 1993. O programa foi emitido un domingo do ano 1994 por Radio 3 (RNE).

A cerca deTalitha MacKenzie:
"Talitha nace e crece na multicultural cidade de Nova Iorque, ficando cautivada polas cancións tradicionais de todo o mundo dende moi noviña. A idade de sete anos escoita por vez primeira unha canción gaélica. Foi durante a súa adolescencia cando comeza a recompilar gravazóns de campo do canto tradicional deste curioso estilo de música vocal. Tras varios anos de xira en solitario por América e de colaboracións vocais con bandas tradicionais, Talitha se traslada a Escocia en 1987, donde formará parte da popular agrupación de baile escocesa Drumalban".

"En 1988 co-funda o dúo Mouth Music, cuxo innovador álbum homónimo (con arranxos de música do mundo contemporáneo das cancions gaélicas tradicionais) chega a encabezar as listas da revista Billboard, recibindo eloxios da crítica internacional. Cando a outra metade do dúo Mouth Music abandoa o proxecto, Talitha pon en marcha, baixo similares premisas, un proxecto en solitario que daría os seus froitos en 1993 coa publicación do álbum Sòlas."

Sobre o álbum Sòlas:
"Publicado no ano 1993, recolle cancions gaélicas tradicionais e orixinais realizadas por Talitha MacKenzie, arranxadas e producidas por Iain McKinna, Chris Birkett e a propia Talitha".

(Info tirada e traducida de: http://talithamackenzie.com/biography)

Sobre o estilo "mouth music":
"A tradición gaélica fala de que a mouth music (ou puirt-a-beul) -é dicir, música de boca- é un estilo de canto en idioma galélico enfocado ao baile, melodías vocais que imitan a sonoridade dos propios instrumentos; a súa orixe pode estar na prohibición de certos instrumentos que se consideraban heréticos, ou nas etapas de fame nas que, en Escocia, houbo uhna prolongada ausencia de artesáns especializados na elaboración de ditos instrumentos. Dun xeito ou doutro, ista tradición foi rescatada e revitalizada en base a certas gravacións antigas, entidades e bandas coma a denominada así mesmo Mouth music, formada por Martin Swan e a propia Talitha Mackenzie...".

(Info tirada e traducida de: http://solsticiodeinvierno.blogspot.com.es/2008/11/talitha-mackenzie-slas-la-mayora-de.html)

Sintonizamos...

 

Fonte sonora: arquivo sonoro de o Pequeno Monstro (blog: http://offmental.blogspot.com)

Diálogos 3 (Radio 3-RNE) - Especial "Conexión Irlandesa".

Enya Brennan, Nightnoise, Therese Schroeder-Sheker & Liam O´Flynn

Resucitamos unha nova edición dos Especiais de Diálogos 3, que durante algunha tempada nos aledaban as fins de semana en Radio 3, nos primeiros 90´s.

Especial "La Conexión Irlandesa" emitido (polo contexto do programa) entre ao ano 1990 e 1991. Neste programa Ramón Trecet fai una análise da andaina e sons de bandas como NIGHTNOISE ou solistas coma THERESE SCHROEDER-SHEKER ou ENYA BRENNAN, procurando conexións entre todas esas formas de entender a música tradicional con raigumes celticas.

Todos os programas que vou rescatando do meu arquivo son inéditos na rede, sendo a súa principal característica que foron emitidos orixinalmente en Radio 3 nos primeiros noventa e que, na maior parte dos casos, se trata de especiais adicados a selos discográficos, artistas ou estilos de músicas. Ista particularidade convírteos en documentos sonoros de obrigada escoita para termos datos do que estaba a acontecer dentro do que, daquela, chamaban "novas músicas", se ben ista denominación é bastante controvertida, pois certamente non se trata de nada novo, senón de reformulacións ou misturas de estilos, como acontece neste caso...  Sintonizamos. 

Fonte: arquivo sonoro do Pequeno Monstro

Diálogos 3 (Radio 3-RNE) - Especial "Conexión Irlandesa".

Enya Brennan, Nightnoise, Therese Schroeder-Sheker & Liam O´Flynn

Resucitamos unha nova edición dos Especiais de Diálogos 3, que durante algunha tempada nos aledaban as fins de semana en Radio 3, nos primeiros 90´s.

Especial "La Conexión Irlandesa" emitido (polo contexto do programa) entre ao ano 1990 e 1991. Neste programa Ramón Trecet fai una análise da andaina e sons de bandas como NIGHTNOISE ou solistas coma THERESE SCHROEDER-SHEKER ou ENYA BRENNAN, procurando conexións entre todas esas formas de entender a música tradicional con raigumes celticas.

Todos os programas que vou rescatando do meu arquivo son inéditos na rede, sendo a súa principal característica que foron emitidos orixinalmente en Radio 3 nos primeiros noventa e que, na maior parte dos casos, se trata de especiais adicados a selos discográficos, artistas ou estilos de músicas. Ista particularidade convírteos en documentos sonoros de obrigada escoita para termos datos do que estaba a acontecer dentro do que, daquela, chamaban "novas músicas", se ben ista denominación é bastante controvertida, pois certamente non se trata de nada novo, senón de reformulacións ou misturas de estilos, como acontece neste caso...  Sintonizamos. 

Fonte: arquivo sonoro do Pequeno Monstro

Diálogos 3 (Radio 3-RNE) - Especial INTERIOR.

Rescatamos un extracto dunha das edicións de DIÁLOGOS 3 [Radio 3-RNE]. Nesta ocasión, especial adicado a banda nipona INTERIOR, conducido por Ramón Trecet.

Este audio fai parte do conxunto de dous programas adicados no programa, nos primeiros noventa, a "nova música" xaponesa. A primeira das metades, adicada a YMO e a Ryuichi Sakamoto, atoparédela neste mesmo blogue.

INTERIOR foi un cuarteto de música electrónica xaponés, que realizaban un orixinal synth-pop, techno ou mesmo ambient. Editaron en 1982 o seu primeiro e homónimo álbum, ao través da conxunción dos selos independentes nipóns Yen Records e Alfa Records. Este primeiro traballo tivo unha reedición en occidente en 1985, ao través de Windham Hill Records.

Xa en 1987 apropia Windham Hill Records edita o seu segundo álbum de INTERIOR, o titulado Design. Máis tarde, algunhas das composicións do cuarteto farían parte dalgúns dos recompilatorios do, por entón, selo de William Ackerman; así acontece no sampler editado por WH en 1989.

A breve, agachada, pero sustanciosa produzón de INTERIOR estaba protagonizada por:

- Tsukasa Betto [percusións]

- Mitsuru Sawamura [saxofón e teclados]

- Eiki Nonaka [sintetizadores]

- Daisuke Hinata [sintetizadores e piano]

Canto a Alfa Records e Yen Records,  pequenas, de curta vida pero cunha interesante produzón discográfica no Xapón dos oitenta, reseñamos:

Logo da nipona Alfa Records

A compañía Alfa Records foi creada en 1969 polo compositor e produtor Kunihiko Murai. A mediados da década dos noventa acaba fechando o estudo de gravación da súa propiedade, o Shibaura Studio, donde, entre outras formacións, a Yellow Magic Orchestra [YMO] chegou a gravar varios discos.

Pola súa banda, Yen Records [¥EN], se encargaba da produzón física dos álbumes, dos artistas que gravaban no Shibaura Studio de Alfa Records. A súa actividade decorreu entre 1982 e 1985. Yen Records, estaba lliderada por Haroumi Hosono e Yukihiro Takahashi da Yellow Magic Orquestra [YMO]. A maioría dos albumnes que editaron foron producidos polos mencionados, Yukihiro e Hosono. Editaban principalmente música do Xapón e do xénero new wawe.

Sintonizamos. Tres da tarde, Diálogos 3, Radio 3 [RNE]. Especial referencia a banda nipona INTERIOR. Apresenta: Ramón Trecet.

+ info sobre Interior no estupendo blog: http://ixarano.blogspot.com.es/

Diálogos 3 (Radio 3-RNE) - Especial YELLOW MAGIC ORCHESTRA e RYUICHI SAKAMOTO.

Novo especial da serie DIÁLOGOS 3. Nesta ocasión, un monográfico emitido nos primeiros noventa en Radio 3 [RNE] adicado a banda nipona YELLOW MAGIC ORCHESTRA [YMO] e o músico RYUICHI SAKAMOTO, apresenta Lara López. A fonte: unha vella cinta de casete no arquivo sonoro de o Pequeno Monstro que agora dixitalizamos e compartillamos.

Formados en Tokio [Xapón] no 1977 coma Yellow Magic Band pronto cambiarían o seu nome polo de Yellow Magic Orchestra [YMO]. Son considerados os Kraftwerk orientais, coma os alemáns, pioneiros na popularización da música electrónica e moi influíntes no cenario musical do momento e, como veremos, do futuro. Axudaron a desenvolver o synthpop e o ambient, anticipando os ritmos e sons de xéneros coma o electro, ou mesmo a estabelecer as bases do japanese-pop contemporáneo, así como influerciar a música house, techno e de movimentos coma o hip-hop.

A YMO naceu conformada por Haorumi Hosono [multinstrumentista], Ryuichi Sakamoto [teclados], Yukihiro Takahashi [percusión] e Hideki Matsutake [programador de secuencias], os catro interesados na música electrónica. En 1978 debutan discográficamente en Xapón cun álbum homónimo. O éxito do seguinte álbum, Solid State Survivor [1979] lévaos de xira por USA. Xa en 1980 realizan unha xira por Europa, década na que editaron numerosos álbumes e recompilatorios. 

Cada un dos integrantes da YMO ten realizados traballos en solitario e colaborado con artistas da cualidade de: David Sylvian e Steve Jansen [da banda Japan], Andy Mckay e Phil Manzanera [Roxy Music] o senegalés Youssou N´Dour, mesmo colaboracións con bandas coma 808 State ou The Orb, entre outras.

Yellow Magic Orquestra

Un dos seus máis intrépidos integrantes, Ryuichi Sakamoto, nos primeiros setenta experimentaba coa equipa de música electrónica da Universidade Nacional de Belas Artes e Música de Tokio, traballando cos primeiros sintetizadores: os míticos Buchla, Moog e o ARP. Nos oitenta apareceu coma actor xunto a David Bowie no filme "Feliz Nadal, Mr. Lawrence" [1983, Nagisa Oshima], ademáis de escribir a súa BSO. En 1987 gaña un Oscar pola composición parcial da BSO de "O Ultimo Emperador" [Bernardo Bertolucci]. En 1989 compón a BSO do filme "O ceo protector", tambén de Bertolucci. En 1992, compón a música dos Xogos Olímpicos de Barcelona.

Sakamoto é ademáis coñecido por ser contrario as actuais leis de propiedade intelectual, pola súa conciencia ecolóxica e por ser fundador e colaborador do AP Bank [Artist Power Bank], unha ONG que outorga microcréditos sen intereses a pequenos empresarios para que financien os seus proxectos innovadores [reciclaxe industrial, transporte non contaminante...].

Cara o ano 1984, cada un dos membros da Yellow Magic Orquestra [YMO] céntrase en proxectos en solitario. Xa no ano 2000, xurde a banda paralela Sketch Show, resultado da alianza dos membros orixinais da banda, Hosono e Takahashi, formación que pasaría a chamarse Human Audio Sponge. En agosto de 2007, unha nova "alianza" entre Hosono, Takahashi e Sakamoto da lugar á banda HASYMO. Xa no ano 2009, retoman a denominación orixinal, YMO, coa que se manteñen activos até hoxe, xa sen a presenza de Matsutake.

En definitiva, a marabillosa aventura dunha banda nipóna auténtica, moi influinte na nova música do momento e de décadas posteriores. Facendo un chiscadelo a aquel avanzado álbum que editaron en 1983, unha formación que sen dúbida figura en letras douradas da Enciclopedia Musical Ilustrada da nosa era.

Sintonizamos, primeiros anos noventa, tres da tarde, Diálogos 3, Radio 3 [RNE]. Especial YMO e Ryuichi Sakamoto. Apresenta: Lara López.

Texto: adaptación do Pequeno Monstro.
Fontes información: http://stereofilia.blogspot.com.es, http://elviajesonico.blogspot.com.es, http://www.neuquenelectronica.com.ar e http://es.wikipedia.org/wiki/Ry%C5%ABichi_Sakamoto

+  Diálogos 3 en: "Serie: DIÁLOGOS 3 [RNE-Radio 3]"

Diálogos 3 (Radio 3-RNE) - EUGENE FRIESEN - Earth Requiem

Eugene Friesen

Seguimos a dixitalizar edicións de DIÁLOGOS 3 [Rádio 3-RNE], apresentadas e dirixidas por Ramón Trecet.

Nesta ocasión especial audución da misa Earth Requiem [Stories of Hope], composta polo violonchelista do Paul Winter Consort, EUGENE FRIESEN, gravada no ano 1992, mais nunca comercializada.

Esta gravación foi efectuada en directo nunha pequena igrexa de Durham en Carolina do Norde [EE.UU] no ano 1992, sendo actualmente inédita discograficamente. No transcorrer do programa, Ramón Trecet comenta que esta gravación lle foi achegada polo propio Friesen en formato cinta ao pouco tempo de ser gravada.

Nesta audición ouviremos ao propio Eugene Friesen no violoncelo, acompañado polo coro habitual da Catedral St. John the Divine [NYC] dirixido por Paul Halley quen tamén toca o piano, ademáis de Glen Vélez á percusón e outros músicos habituais do Paul Winter Consort.

Eugene Friesen naceu en 1952. Graduado na Yale School of Music, forma parte do Paul Winter Consort dende o ano 1978. Ademáis é parte da formación Trio Globo, xunto a Howard Levy e Glen Vélez; por outra banda, é profesor asociado do Berklee College of Music en Boston, Massachusetts. Actualmente vive en Vermont coa súa dona, Wendy, e o seu fillo.

Eugene Friesen, xunto a súa dona, é propietario dunha produtora sen ánimo de lucro, Sonoterra Productions.

Ademáis da súa participación creativa en moitos dos trabalos do Paul Winter Consort, a produción musical de Eugene Friesen, en solitario ou a xeito de colaboracións, é a que segue:

En solitario:

•  Arms Around You [Living Music, 1989]
•  The Song of Rivers [Fiddle Talk Music, 1998]
•  In the Shade of Angels [Fiddle Talk Music, 2003]
•  Sono Miho [Fiddle Talk Music, 2005]
•  Pure Water, Potry of Rumi con Coleman Barks [Fiddle Talk Music], 2008]
•  Colorful Trasitions, 2009

Co pianista Paul Halley:

•  New Friend [Living Music, 1986]

Coa banda de "metal" Dream Theater:

•  Vacant [Dream Theater´s Train of Thought, 2003]

Sintonizamos. Ano 1993, Radio 3, Diálogos 3. Conduce: Ramón Trecet. Misa Earth Requiem [Stories of Hope] composta no ano 1992 por Eugene Friesen, gravada tal e como ouviredes neste audio, mais, nunca publicada discográficamente.

PAUL WINTER CONSORT - Palacio de Congresos y Exposiciones de Madrid - 25/01/1991 (Radio 3-RNE)

Paul Winter Consort

Rescatado dunha vella cita de casete do arquivo sonoro de o Pequeno Monstro, aquí temos un dos primeiros concertos no Estado español da formación de world-music, PAUL WINTER CONSORT, celebrado no Palacio de Congreso e Exposiciones de Madrid o venres 25 de xaneiro de 1991, según a retransmisión en directo de Radio 3 [RNE], ese mesmo día.

O concerto foi organizado polo Club de Música e Jazz San Juan Evangelista e etiquetado pola organización coma "New Age", dentro dunha xira que, aquel ano, o levaría por diversas cidades do Estado, incluido o país galego, Compostela.

Os comentarios, durante aquela retransmisión, foron realizados por José Miguel López [Discópolis], dende no propio concerto e por Jesús Ordovás [Diario Pop], dende os estudios de Radio 3 [RNE]. Unha estrana conxunción de locutores...

Naquela ocasión o Paul Winter Consort estaba conformado por:

•  Paul Winter, saxo soprano.
•  Paul Halley, piano.
•  Eugene Friesen, violonchelo.
•  Rhonda Larson, frauta.
•  Glen Vélez, percusón.

Con respeito da catalogación da música de Paul Winter coma "New Age", no transcurso dunha charla-coloquio organizada polo Club Musical Delta da Universidade Politécnica de Madrid [UPM] poucos días antes do concerto, transcrita no fanzine En Cintas Vírgenes [marzo de 1991], o propio Paul Winter comenta o que de seguido transcribimos:

"Onde quixer que haxa unha nova tendencia en EE.UU o negocio da música comercial aparece. No transcurso dos 25 anos que levo fazendo música, vin nacer ao redor de dez ou doce etiquetas diferentes para catalogar un tipo de música, do mesmo xeito que as vin desaparecer. É moi difícil que unha etiqueta describa correctamente un tipo de música. Normalmente non me importa como a xente chame a miña música mentres a escoite. Se hai unha etiqueta que particularmente impide escoitar a nosa música preferimos que non nola atribúan. New Age, en EE.UU, convertiuse nunha etiqueta asociada coa música creada ´nas nubes´, e nós, que sempre fixemos reverencia a Terra (Gaia), as raigumes, preferimos chamala Earth Music. Ao sermos unha banda acústica temos características especiais, pois a música electrónica dominou claramente a cultura occidental nos últimos 20 anos. Cando a xente escoita a nosa música acústica pensa que ouven algo novo e conclúen que como tocamos música acústica durante 25 anos, debemos ser os inventores da New Age music, mais, eu digo que os instrumentos acústicos levan sobre a faz da terra milleiros de anos e nós non os inventamos (..)".

O Paul Winter Consort é unha formación multicultural fundada no ano 1967, liderada polo saxofonista e destacado activista medioambiental Paul Winter [Altoona, Pennsylvania, 1939]. O grupo mistura elementos da música de cámara, jazz e world-music, así como vozes de animais [lobos, baleas...] e da natureza. Ao longo dos anos pasaron pola formación outros músicos, que conformaron o denominado Consort: David Darling, Paul Mc Candless, Ralph Towner, Glen Moore, Collin Walcott [todos estes tambén integrantes da formación de Jazz Fusión OREGÓN], Nancy Rumbel, Jim Scott, Russ Landau, Susan Osborn, Oscar Castro-Neves, Nóirín Ni Riain, Davy Spillane... Moitos deles gravaron para o selo Living Music, creado polo propio Paul Winter para a auto edición dos seus traballos.

Nestoutro enlace atoparedes unha crónica daquel concerto publicada no diario El País: http://elpais.com/diario/1991/01/27/cultura/664930804_850215.html

Sintonizamos. Paul Winter Consort no Palacio de Congresos y Exposiciones de Madrid tal como o retransmitiu Radio 3 ese mesmo día, 25 de xaneiro de 1991.

Imaxe do Tiquet entrada orixinal concerto Paul Winter Consort, Palacio Congresos, Madrid, 25/01/1991, tirada do blogue: http://rogicas.blogspot.com.es/1991/01/paul-winter-consort-en-el-palacio-de.html.

Diálogos 3 (Radio 3-RNE) - Evolución da música electrónica - Cap.2 ISAO TOMITA (02/02/1992)

Isao Tomita no seu estudo.

Novo especial de Diálogos 3. Nesta ocasión, segunda metade do especial adicado aos inicios da música electrónica, un programa emitido o 2 de febreiro de 1992 en Radio 3 [RNE], adicado ao sintesista nipón ISAO TOMITA.

Se na primeira metade deste especial falamos dos instrumentos, nestoutra nos centraremos nos artistas até dar co noso protagonista desta entrada/programa, Isao Tomita.

En 1970, na Alemaña, Ralf Hutter e Florian Schneider, fundan Kraftwerk; ámbolos dous se coñeceran dous anos antes estudando música clásica no conservatorio de Dusseldorf. Nacen cunha visión urbana e industrial do mundo que os rodea, nun contexto de espectacular desenvolvemento industrial e de infraestruturas: rañaceos, autoestradas, electrodomésticos... A música tecno vén sendo o folk urbano, o contemporáneo latexo da urbe.

Naqueles anos, Edgar Froese, Christopher Franke e Steve Schroyder, forman Tangerine Dream [TD], tamén alemáns, que editan o álbum Alpha Centauri [1971] nunha época onde o impacto da carreira pola conquista do espazo protagoniza o panorama músical e a sociedade en xeral. Pola súa banda, Conrad Schnitzler abandona TD para regresar por un tempo a outra das bandas seminais da nova música, Cluster, da que pronto sairá para iniciar a súa carreira en solitaro. Klaus Schulze tamén abandona TD e funda Ashra Tempel. Todas estas bandas se engloban dentro da etiqueta krautrock [ou kosmiche musik] xurdida na Alemaña Occidental a finais dos 60, un subxénero do chamado rock progresivo, con moita máis ambición creativa e de matiz contracultural. 

Os 60 foron anos convulsos e revolucionarios. Na Alemaña uns poucos visionarios deciden crear unha identidade social e cultural propia, alonxada tanto da influencia británica coma da falsa identidade alemá creada polas potencias vencedoras na II Guerra Mundial [URSS, EEUU, Inglaterra e Franza], que impuñan unha lei de silencio que borraba da memoria colectiva calquer feito anterior ao 1945. Nese daldo de cultivo xurde un dos movimentos musicais máis revolucionarios [estética e políticamente falando] da historia da música "popular", o krautrock. Aqueles xóvenes intrépidos alemás non podían imaxinar que acabarían sendo o xérmolo da "deslavazada" e "hedonista" música electrónica dos nosos días, coma tampouco imaxinan quen hoxe a disfrutan que nos seus alicerces están mesmo as comunas libertarias de Munich do 1968.

Estes novos músicos usaban elementos do rock sicodélico, experimentaban con "collages" de sons e efectos xurdidos dos novos instrumentos electrónicos, improvisaban, creaban atmósferas, incorporaban elementos da música clásica contemporánea [música concreta] ou mesmo filtreaban co minimalismo da primeira xerazón [La Monte Young], free jazz, avantgarde ou a música oriental.

As bandas daquel krautrock eran ben diversas. Mentres Tangerine Dream realizaban musica planeadora ou space rock, Faust e Kraftwerk exploraban sons máis industriais. Pola súa banda, Cluster [Moebius, Roedelius, Brian Eno] e Popol Vuh, facían unha aproximación ao ambient, que chegada a década dos 80 se popularizou coma New Age. Outras bandas coma Agitació Free, experimentaban con jazz e elementos etnicos.

Naquel movimento krautrock, distinguimos dúas escolas, así chamadas:

1.  A Escola de Berlín,  refírese ao cenario musical na cidade de Berlín Occidental. Entre os músicos máis influintes estaban: Klaus Shculze, Tangerine Dream e Ash Ra Temple. Téndese a identificala coa kosmiche music [música cósmica, planeadora].

2. A Escola de Düsseldorf, referida ao cenario musical en Düsseldorf. O seu estilo se caracterizaba polas melodías sintetizadas e rítmicas liñas de baixo, acompañadas de prominentes percusións electrónicas. As voces eran escasas, sedon as pezas fundamentalmente instrumentais. Bandas coma Kraftwerk, Cluster, Can e Neu formaban parte daquel cenario.

O certo é que a popularidade do krautrock foi alta entre os críticos e público underground, mais para o público xeral do momento foi escasa. Agora ben, nos seguintes anos bandas de todo o mundo se verían influenciadas por aquelas formacións pioneiras alemás, recreando, remisturando ou re-inventando aqueles estilos.

De volta a carreira artística dos protagonistas deste momento dóce da "nova música", atopamos a Klaus Schulze, que abandona a banda TD e comeza a súa andaina en solitario co álbum Irrlicht [1972], unha impresionante sinfonía electrónica que ten o mérito de estar composta a partir dun único sintetizador, o Synthi AKS.

En Inglaterra, Pink Floyd están nunha das fases máis cósmicas, co seu album Meddle [1971].

En Grecia, un músico chamado Evángelos Odiseas Papathanassiou, máis coñecido coma Vangelis, se atopa nunha etapa de transición decisiva na súa carreira musical. A banda Aphrodite´s Child disólvese, tras o álbum con referencias bíblicas e pasaxes altamente experimentais 666 [1972], donde o músico Vangelis asume a composición. Desta época é o seu álbum en solitario, fantastica BSO da serie documental adicada ao reino animal, L´Apocalypse des Animaux [1973].

Estamos nos primeiros anos 70. A música electrónica aínda se relaciona coas "viaxes" lisérxícas da LSD e alucinacións de combatentes da Guerra do Vietnam. Mais todos aqueles primeiros instrumentos electrónicos están a punto de se estender aos xéneros máis populares da música: o rock e o pop. Bandas coma Yes, Génesis e Jan Hammer, comezan a incorporalos nas súas gravazóns e directos...

Na URSS, Eduard Artemiev prosegue a súa innovadorda carreira musical, con traballos coma a BSO de Solaris [1968]. Pese ao telón de silencio da época, artistas da Europa do Leste comezan a darse a coñecer ao outro lado do telón de aceiro: o polaco Marek Bilinsky, o iugoslavo Laza Ristovski, o alemán oriental Rainer Oleak, e os húngaros Petr Hapka, Gabor Pressor e Laszlo Benko.

Daquela, a tecnoloxía en materia de instrumentos electrónicos avanza de maneira significativa en apenas un par de anos e segue a popularizarse o seu uso en bandas que pouco o nada tiñan que ver con aquel incipente movimento das formacións pioneiras. Un exemplo é o do grupo folk-rock norteamericano, Creadence Clearwater Revival, quen publica algunhas pezas con rasgos inusuais, caso da titulada Pendulum [1970], de carácter experimental.

Volvendo á Alemaña, Kraftwerk comeza a ter éxito, coa publicación do álbum Autobahn [1974] un canto ás autoestradas, que dá a coñecer o tecno en Europa. Nel, cantan ao través dun prototipo de vocoder construído especialmente para eles, como moitos dos instrumentos que utilizan. Se Tangerine Dream popularizaron o secuenciador, na confección de complexos ritmos, Kraftwerk popularizaría o vocoder, logrando voces metálicas que semellan proceder dun robot. O certo é que o vocoder foi inventado nos anos 30 e non tiña na súa orixe aplicacións musicais, senón militares, como codificador/decodificador de voz, para enmascarar ou desenmascarar conversacións telefónicas, coma una parte máis do sistema de "Intelixencia Aliada" durante a II Guerra Mundial.

Tangerine Dream editan o seu estupendo album Rubycon [1975], donde Chris Franke toma un papel relevante na composición. La banda inicia una exitosa xira por Europa, durante a que se crea un dos pilares da nova música eletrónica, o álbum Ricochet. Un alarde de complexidade rítmica coma non se oira até daquela. Pola súa banda o ex TC, Edgar Froese, publica Epsilon [1975] in the Malaysian Pale, un complexo e innovador traballo.

A finais dos setenta Conrad Schitzler, colleita un grande éxito co seu Super Sound Single [1980], traballo que augura un brilante porvir á música electrónica máis aló da experimentación e "pirotécnia", ou mesmo fascinación, dos primeiros momentos. 

Deixamos a Alemaña sen marchar de mediados dos 70. En Italia, autores coma Giuliano Sorgini son pioneiros nunha música totalmente electrónica para bandas sonoras de películas de terror. 

En Grecia Vangelis crea o estudio de gravación Nemo Studios, que  dará forma a algunha das súas mellores produzóns, o álbum Heaven and Hell [1975], unha das obras mestras da nova música electrónica, onde os aspectos épicos e místicos son os protagonistas, lonxe da oleada cósmica e planeadora do krautrock alemán. Unha proba sonora de que a música electrónica non é sinónimo de frialdade e robótica, se cadra, pode transmitir emocións e sentimentos en igualdade de condicións ca unha orquestra tradicional acústica, coa particularidade de poder crear novos sons e ambientes, coa axuda da tecnoloxía, de aí a consideración de "nova música" cando falamos deste apaixoante periodo da música contemporánea máis "popular".

E chegamos ao Xapón, donde un tal Isao Tomita segue as pegadas de Wendy Carlos adicándose inicialmente a facer versións electrónicas de pezas do repertorio clásico, substituíndo a orquesta acústica polos novos instrumentos electrónicos.

Isao Tomita nace en Tokio o 22 de abril de 1932 e pasa a súa primeira infancia en China. De volta a Xapón, inicia as súas primeiras clases privadas de orquestración e composición mentres estudia historia da arte na universidade. Gradúase en 1955 e convírtese en compositor para series de TV, cinema e teatro. Para os Xogos Olímpicos de Autralia, en 1956, compón música para a equipa ximnástica nipona.

A finais dos 60, fica fascinado cos primeiros álbumes de Walter [Wendy] Carlos, donde este interpreta música clásica cun sintetizador Moog. Tomita, non dubida en mercar un Moog III e comeza a montar o seu propio estudio doméstico. As súas primeiras pezas son arranxos para sintetizador de obras do compositor francés do XIX, Claude Debussy. De aí resulta o álbum Snowflakes are Dancing [1974], que se convirte en grande éxito. A versión, nel contida, do Arabesco nº 1, se utiliza na serie de TV de divulgación astronómica Star Hustler. No Estado español,  nos anos oitenta, o súa versión do Arabesco nº 1 forma parte da cabeceira do extraordinario programa de TVE El Planeta Imaginario, un xenial programa, cuxo innovador formato ficou na memoria de toda unha xerazón.

Nese mesmo ano, 1974, Tomita, compón a música para o filme nipón Last Days of Planet Earth. Naqueles anos utiliza a técnica denominada klangfarbenmelodie, ao usar voces sintetizadas. Os seus seguintes traballos serán de novo arranxos dos seus clásicos favoritos, The Firebird [1975] de Igor Stravinski, Pictures at an Exhibition [1975]de Mussorgsky, ou The Planets [1976] de Gustav Holst.

En 1998 compón unha fantasía sinfónica híbrida para osquestra e sintetizador titulada The Tale of Genji, inspirada nunha historia xaponesa homónima. Dita partitura, orixinal de Tomita, foi interpretada por orquestras tradicionais en Tokio, Los Ángeles e Londres. En 1999 publicouse en CD a gravazón en directo dun daqueles concertos, seguida dunha versión xa de estudio, para sintetizadores, no ano 2000. A súa partitura para sintetizador gañou o premio da Academia Xaponesa en 2003 en recoñecementos aos logros acadados na música. A obra musical de Isao Tomita é numerosa e pode consultarse neste enlace.

Regresamos ao planeta terral. Diálogos 3, Radio 3. Segunda metade do especial dos "Inicios da Música Electrónica" [Isao Tomita]. Conduce: Ramón Trecet. 

Fontes documentais texto entrada: 
- http://es.wikipedia.org/wiki/Isao_Tomita
- http://artcontext.com/artskool/jem/itc.html
- http://notoquesmassam.blogspot.com.es/2012/02/krautrock-rebirth-of-germany.html
Outros enlaces interesantes:
- http://www.scannerfm.com/actualidad/%C2%BFque-es-el-krautrock/
- http://www.scannerfm.com/especial/krautrock-music-for-your-brain/
- http://www.scannerfm.com/especial/krautrock-abre-tu-mente-y-ii/
- http://www.audionautas.com/2011/03/krautrock-rebirth-of-germany.html

Diálogos 3 (Radio 3-RNE) - Evolución da música electrónica - Cap.1 WALTER / WENDY CARLOS (01/02/1992)

Wendy Carlos

Retomamos a nosa viaxe por Diálogos 3, nesta ocasión coa primeira metade dun especial emitido o 1 de febreiro de 1992 en Radio 3 [RNE], adicado ao sintesista Wendy (Walter) Carlos. A fonte, como sempre, unha vella cita de casete do arquivo sonoro do Pequeno Monstro. 

De seguido transcribimos as verbas coas que Ramón Trecet introduce este especial, complementado cun breviario (ampliado por este blog) da evolución dos instrumentos electrónicos dende os seus alicerces (clavicordio eléctro-mecánico, s. XVIII),  até o XX.

"A música electrónica que habitualmente escoitades en Diálogos 3, ten unhas orixes moi concretas que imos tentar de explorar nos dias de hoxe e mañá ao través de dous artistas que, cada un coas súas especias caracteríticas, marcaron unha serie de sendas a seguir, da reproduzón, máis que da produzón, aínda que no caso de Wendy Carlos, a recreación pasou a un segundo termo, despois. Estamos a falar de Wendy Carlos [antes Walter Carlos] e de Isao Tomita.

A cronoloxía de inventos que é necesaria analisar, para chegar ao Mini Moog que utilizou Wendy Carlos nas súas primeiras execucions, podería ser a seguinte:

1761, en Paris, Jean-Baptiste de Labord, inventou un clavicordio electro-mecánico.

1906, Thaddeus Cahill inventa o Telharmonium, un harmonium eléctrico que podemos considerar o primeiro instrumento electrónico significativo.

1919, o físico e músico ruso Serguéievich Termen inventa o Théremin.

1928, Maurice Martenot inventa El Ondes-Martenot, uhna evolución do Théremin, utilizado sobre todo por intérpretes e compositores da chamada música “clásica contemporánea”.

1934, en EEUU el Sr. Laurens Hammond patenta un instrumento que seria o órgano Hammond, con aplicaciones na música rock de importancia, baseado en principios de eletromagnetismo e de amplificación ao través de altavoces individuais [este inventor operou noutros campos, coma nos primeiros cambios automáticos para automóveis, por ex.]. Nos anos 50, comezaron a comercializarse ben variados modelos do Hammond. O son deste órgano tería o seu áuxe moito anos despois [anos 60 e 70], en xéneros tan dispores coma o jazz, soul, gospel, música lixeira, rock ou ska.

1945, como causa e efecto da 2º Guerra Mundial, nos seus últimos meses, as tropas estadounidenses entran na cidade alemá de Colonia. A cidade semella abandonada polos nazis, mais sorprendentemente as emisoras de radio locais continúan a emitiro propaganda nazi. Cando as tropas acceden as emisoras, se atopan as instalacións sen persoal algún e, no seu lugar, aparellos reprodutores de citas magnetofónicas lanzando mensaxes ao ár. O exército norteamericano enfróntase por vez primeira a `cita magnetofónica´, un invento que, a partir de entón, tería unha aplicación civil e industrial que revolucionaria a radio e a propia industria musical. Até daquela, se coñecía `o cabo metálico magnetofónico´, un magnetofón pouco versátil e con mala cualidade de son. Máis tarde, nos anos sesenta, aparece un instrumento cuxa base son as citas magnetofónicas, o Mellotrón.

1960, O Mellotrón, como evolución dun invento chamado Chamberlin, foi un instrumento fudamentado nas citas magnetofónicas. Tratábase dun teclado, cuxa presencia semellaba un piano convencional, capaz de reproducir ao través de tres canles, citas pregrabadas.

Como vemos, os instrumentos musicais, van evoluindo en base ao desenvolvemento da tecnoloxía en cada momento da historia, non só canto a súa creación como tal, senón canto ao seu perfeccionamento ou aplicación práctica.

Entre 1951 e 1957, a compañía RCA [Radio Corporation of America] ao través das investigacións levadas ao cabo polos doutores Harry Olson e Herbert Belarel, nun centro de investigación de música eletrónica na Universidade de Princeton [Nova Jersey-EEUU], crea o primeiro sintetizador da historia, o MARK II. Medía uns 5 metros de longo por 2 de alto. Aínda pode verse funcionando no Columbia Princeton Eletronic Music Center de Nova Iorque.

De 1955 a 1967, o doutor en electrónica Robert Moog, inventa el sintetizador Moog, cuxa evolución sería o Mini Moog, instrumento electrónico do que se dicía era capaz de crear unha gama case infinita de sons. Robert Moog, foi galardonado no ano 2001 co Polar Music da Real Academia da Música de Suecia, considerado coma o Nobel da Música.

En 1966, Robert Moog, se pon en contacto co único músico que ten título de enxeñeiro electrónico por entòn, Walter Carlos [despois cambiaria de sexo, pasando a chamarse Wendy Carlos] dando lugar esta colaboración a primeira obra deste músico,`Switched on Bach´ [1967], donde Carlos recrea electrónicamente obras de J.S. Bach. Daquela, unha das compañías de música electrónica máis potente nos EE.UU., a Columbia Broadcasting Systems [CBS], realiza una convención de enxeñeiros electrónicos, donde se apresentará o Mini Moog e a mencionada obra `Switched on Bach´, sorprendendo aos enxeñeiros electrónicos asistentes a aquela convención,

O ano seguinte, 1968 a CBS publica finalmente `Switched on Bach´,  acandando no mercado un número de vendas moi superior ás que Robert Moog e Walter Carlos tiveran imaxinado.

En paralelo a todos istes inventos e evolucións, se estaban a producir outra series de avances que revolucionarían a música nas seguintes décadas. Son as primeiras aproximacións á que, poderiamos considerar, primeira guitarra eléctrica. Así, a mediados dos anos 30 o músico Lester William Polsfuss [coñecido coma Les Paul], comezou a combinar o seu talento coma guitarrista con experimentos coa electricidade, nos sotos da súa casa. Tiña 26 anos e vivía en Nova Iorque. Les Paul, sofre unha descarga eléctrica de tal gravidade que, asustado, decide abandonar as experimentacións durante un par de anos, centrándose no acompañamento á guitarra de cantantes coma Nat King Cole e Bing Crosby.


En 1947, Les Paul decide volver á experimentación, logrando unha versión sosfisticada e segura de guitarra eléctrica coa que grava a composición `Lover´. Aquela canción, resultou un dos primeiros experimentos de enxeñería de gravación, xa que chegou a rexistrar a melodía oito veces, a distintas velocidades, e logo misturalas creando a ilusión dunha orquesta completa. A casa Capitol editou aquelo, sendo un suceso, chegando o público a considerar aquilo [finais anos 40] coma `música futurista´.

Mais, esculcando con profundidade na historia do blues, uns vinte anos anos antes, entre 1920 e 1929 [ano do Crack financieiro e década máxica do blues], nos atopamos con dous músicos negros [Les Paul era branco], que non foron quen de patentar alquel invento e que algúns historiadores sitúan coma os verdadeiros artífices daquela primeira aproximación á `guitarra eléctrica´. Trátase de Charlie Christian [Jazz] e Aaron T-Bone Wolker [Blues], era o ano 1929. A historía é a que segue; durante unha actuación do guitarrista Aaron T-Bone Wolker en Chicago, nun clube donde había demasiado ruido, procurando unha solución técnica que amplificase o son da súa guitarra, sitúa o microfone de voz da época diante da caixa da súa guitarra acústica, engadindo unha rádio de válvulas do momento coma amplificador. Como era normal, naqueles auténticos e orixinais bluesman pretos, aquel invento non foi patentado, nen moito menos trascendeu á historia oficial dos descubrimentos o nome destes dous pioneiros, a diferenza do acontecido co guitarrista branco Les Paul.

Xa nos anos 40 se inventa o contrabaixo eléctrico. Nas décadas seguintes, coa eclosión do rock & roll, chega a popularización de moitos dos instrumentos electrónicos dos que falamos aquí...".

Sintonizamos. Evolución da música electrónica [Cap. 1 Walter/Wendy Carlos]. Condude: Ramón Trecet.

Escoita a 2º metade do especial "Evolución da música electrónica", en: 

http://pequenosmonstros.blogspot.com.es/2012/04/dialogos-3-radio-3-rne-evolucion-da_23.html

Fontes:
- Transcripción dos comentarios de Ramón Trecet no programa.
- http://electroinstrumentos.blogspot.com.es/ 
- http://www.publico.es/culturas/244220/muere-a-los-94-anos-el-padre-de-la-guitarra-electrica
- http://www.jeanmicheljarre.es/foro/index.php?topic=3206.0
- http://www.superserdodj.com/2011/05/aaron-thibeaux-t-bone-walker.html

+ info: http://www.audionautas.com/2011/03/wendy-carlos-y-la-genesis-de-switched.html

Imaxes:  Portada Switched on Bach [1976] & imaxe de Robert Moog.